Blog
‘Neem deze hulp gewoon aan’, schreeuwt alles in mij terwijl ik luister naar een gesprek tussen de praktijkondersteuner en een uiterst kwetsbare dame van ver in de tachtig. We zitten met z’n drieën aan een grote tafel in haar woonkamer in Buitenveldert. Overal waar ik kijk, hangen post-its met zelf opgeschreven reminders.
Vlak voor de feestdagen liep ik twee dagen mee met een wijkverpleegkundige en een praktijkondersteuner. Dit om een beter beeld te krijgen van wat zij doen voor de groeiende groep thuiswonende kwetsbare ouderen in Amsterdam. De meeste van deze ouderen hebben een vorm van zorg en ondersteuning nodig. Niet te vroeg, maar zeker ook niet te laat. Als ik terugblik op deze meeloopdagen, denk ik daarom direct aan de professionele benadering van de praktijkondersteuner tijdens dat gesprek in Buitenveldert. Waar ik deze vrouw zou overladen (en waarschijnlijk afschrikken) met informatie over wat wijkzorg allemaal voor haar kan betekenen, richtte de praktijkondersteuner zich in het gesprek eerst op de vertrouwensrelatie en de hoogst noodzakelijke ondersteuning. ‘De rest komt later wel’, zegt ze op de fiets terug tegen me.
Zij heeft een dergelijke situatie natuurlijk vaker meegemaakt. Deze ouderen laten zich, na tientallen jaren van zelfstandigheid, niet zomaar vertellen wat jij denkt dat zij nodig hebben. Hen moet je langzaam zien te verleiden om enige hulp aan te nemen. Zo ook bij deze vrouw uit Buitenveldert. Vertrouwen geven en “verleiden”, zijn twee belangrijke eigenschappen die ik tijdens die dagen bij beide professionals heb gezien. Verder merkte ik ook hoe belangrijk het is dat zij de belangrijke spelers in de wijk op het gebied van zorg en welzijn goed kennen (zoals de ouderenadviseur, de welzijnscoach, de huisarts, etc.), en visa versa, om uiteindelijk de meest optimale en passende zorg en ondersteuning te kunnen bieden.
Dat is hard nodig, want de realiteit is dat deze groep ouderen groeit en een steeds complexere hulpvraag heeft. Bijvoorbeeld goede ondersteuning bij hartfalen, ontregelde diabetes of het voorkomen van nieuwe valincidenten. Door hier nog niet voldoende op te anticiperen, kwamen er vorig jaar teveel ouderen – herhaaldelijk – op de spoedeisende hulpen terecht. Een groot probleem voor de capaciteit in de ziekenhuizen, en verschrikkelijke gebeurtenissen voor de betreffende ouderen en hun omgeving. Laten we dat in 2017 daarom beter aanpakken. Ik heb gezien dat de wijkverpleegkundige en praktijkondersteuner in de eerste lijn daar een belangrijke schakel in zijn. Daar moeten zij dan wel meer en structureel de ruimte voor krijgen. Een Amsterdamse oudere verleid je namelijk niet in één dag.
Auteur: Sabina Mak
In november 2016 is het project ‘integrale eerstelijns ouderenzorg in Amsterdam’ gestart. In dit project gaan we aan de slag met de volgende vragen: Hoe komt integrale samenwerking van de huisarts, verpleging/verzorging, wonen en maatschappelijk werk tot stand? Hoe kun je deze werkwijze duurzaam bekostigen? We borduren hierbij voort op inzichten van de FIT studie, ACT studie en andere NPO-projecten. Dit project wordt ondersteund vanuit het Ben Sajet Centrum, SIGRA en 1ste Lijn Amsterdam. Het gaat om een pilot vanuit vier huisartsenvoorzieningen, in nauwe samenspraak met thuiszorgorganisatie(s) in hun buurt. Onderzoekers van VUmc monitoren het implementatieproces en de resultaten.
Heb je vragen over dit project, stuur een mail naar Sabina Mak (sabina@bensajetcentrum.nl).
