Column door Jeanny Vreeswijk-Manusiwa
Het is bijna vier jaar geleden dat ik in Amsterdam kwam werken. Ouderen met een migratieachtergrond wilde ik beter leren kennen. Hoe het met hen gaat, wilde ik weten. Hoe het is om oud te worden in een stad als Amsterdam. Naar die verhalen was ik benieuwd. Maar waar te beginnen in zo’n grote stad met ruim 500.000 ouderen die niet in Nederland zijn geboren en hier oud worden.
Als een soort toerist in eigen land reisde ik per tram en metro door de stad en bezocht ik buurthuizen en andere locaties waar ouderen samenkwamen. Soms op uitnodiging om een praatje te houden, maar even vaak om zonder ‘agenda’ aan te schuiven. Gewoon om te kijken hoe het met hen gaat, wat ze aan het doen zijn en of ik mee mocht doen. Het maakte me niet uit dat ze geen of niet zo goed Nederlands spraken. Kwam er ook iemand met dementie naar de ontmoeting? Dat zou ik vanzelf merken, of misschien ook niet.
Uiteindelijk mochten mijn collega’s en ik regelmatig langskomen bij de ouderen van Stichting Tien Yan, vooral op woensdag. Tijdens onze eerste ontmoeting deden we mee met het ‘dobbelsteen spel’ (daar schrijf ik misschien later nog wel over). We deelden verhalen en lieten elkaar foto’s zien. We raakten vertrouwd met elkaar. De ouderen die eerst niet zoveel zeiden, bleken voldoende Nederlands te spreken om ons dingen uit te leggen. Als we nu langskomen en blijven tot 12.00 uur, staat er zonder dat we erom vragen al een bordje eten voor ons klaar.
Waar we inmiddels ook meer dan welkom zijn, is in de woongroep Anand Joti in Amsterdam Zuidoost. Tijdens mijn laatste bezoek vroeg ik wat hun plannen voor dit jaar zijn. De ouderen vroegen mij vervolgens wat voor ideeën ik had. Je zou kunnen denken dat het zo niet opschiet, maar aan het eind van de ochtend ging ik weg met een plan dat we samen hebben bedacht. Onderdeel van dat plan was het organiseren van een ontmoeting tussen de ouderen van Tien Yan en de ouderen van Anand Joti.
En zo kwamen op zaterdag 8 februari, Hindoestaanse en Chinese ouderen samen. Nog helemaal in de sfeer van het Chinees Nieuwjaar, om samen te vieren, te eten en te praten over het ouder worden in Amsterdam. Na een zeer interactieve introductie van Pieter Hilhorst, gingen de gesprekken aan maar liefst zes gesprekstafels verder. Vrijwilligers begeleidden de gesprekken, vertaalden en maakten aantekeningen. Jan Megens, directeur Wonen, Ondersteuning en Zorg voor Ouderen van het Ministerie van VWS, nam deel aan een van de tafels. Voor de ouderen was dat een eer, en ik denk voor Jan ook.
Het kost even tijd om elkaar beter te leren kennen en om erachter te komen hoe je mensen die je niet zo goed kent het beste kunt benaderen. Het is ook goed om te bedenken waarom je dit eigenlijk wilt. Als je daar antwoord op hebt, wordt het misschien wat makkelijker om je agenda een beetje leeg te maken voor echt informele ontmoetingen. Maar ja, daar moeten wel keuzes voor gemaakt worden. Dat blijft een uitdaging.
