Een ontmoeting met mensen in het land die zich bezig houden met verbinden van verschillende culturen, inzichten en ervaringen, is al een warm bad. Een dergelijke ontmoeting met mensen uit verschillende Europese landen, was voor mij warm en vernieuwend tegelijk. Vorige maand mocht ik gedurende drie dagen in Nijmegen tijdens de jaarlijkse ENIEC ontmoeting ervaren hoe zo’n internationale kennismaking is.
ENIEC (www.eniec.com) is opgericht in 2007 door o.a. Jan Booij (www.janbooij.nl). In wisselende Europese steden komt het netwerk jaarlijks bij elkaar. Een vereniging van mensen die zich professioneel bezighoudt met onderwerpen die te maken hebben met ouderen met een migratieachtergrond, echter wel op persoonlijke titel.
Al jaren wordt me gevraagd om aan deze ontmoeting deel te nemen, en al die jaren vond ik dat mijn agenda dit niet toeliet. Maar eerlijk is eerlijk, koud water vrees speelde ook een rol. Vraag me niet waarom, het was meer een gevoel. Deze keer kwam het netwerk in Nijmegen bijeen. Niet te ver van huis, dus minimale tijdsbesteding. Eindelijk schoof ik nu voor het eerst aan. Weliswaar op persoonlijke titel, maar toch ook wel om te kunnen vertellen over de werkzaamheden van het Ben Sajet Centrum en van SOMNL. En om ervaringen uit te wisselen die mijn werkzaamheden kunnen verrijken.
Wat meteen opviel was een sfeer van herkenning van gemoedelijkheid en welkom voor de nieuwe deelnemers. Na een formele aftrap door de wethouder Cilia Daemen en bestuur en organiserend comité van ENIEC, werd er genoeg tijd uitgetrokken om informeel kennis met elkaar te maken. Niemand vond het storend dat soms een woord in het Engels even moeilijk te vinden was. Altijd schoot iemand snel te hulp. Het helpt enorm om te spreken in een taal die je al lang niet meer hebt gesproken. De maaltijd samen gebruiken als afsluiting van de eerste dag vormde een goede voorbereiding voor de inhoudelijke sessies van de daaropvolgende dagen.
Inzet van technologie, van zorgpersoneel uit een ander land en het creëren van passende woonvormen waren de onderwerpen binnen het thema Ouderenzorg in een veranderende wereld.
Tijdens zes workshops deelden professionals hun ervaringen. Een van hen was Sevilay Luiken-Dalli, zij is directeur van IMEAN (www.imean.nl). Een organisatie die zich inzet voor ouderen met een migratieachtergrond in Twente. Ze vertelde bevlogen over de inzet van avatar Anne, die ouderen via digitale weg helpt herinneren aan hun afspraken of aan het innemen van medicijnen. Een tool die mogelijkheden biedt om verdere uitbreiding te onderzoeken.
De jonge architecten Alara Külekci en Renske de Meijer, namen hun deelnemers mee in de mogelijkheden om wensen van ouderen te verzamelen om te komen tot verschillende woonvormen.
Met een bezoek aan een prachtige locatie in Hees, nu deel van Nijmegen, mochten we op de laatste dag kennis maken met het verhaal over dagbesteding voor Arabisch sprekende mannen. Conny van der Aalsvoort van Sterker Sociaal Werk en Igor van der Vlist van Directe Zorg Nijmegen vertelden over zorg aan mensen die wel begeleiding nodig hebben, maar zeker niet ‘apart gezet’ moeten worden. De uitdagingen maar ook de meerwaarde van werken met de mensen zelf kwamen hier weer duidelijk naar voren.
Vanuit verschillende landen werden ervaringen gedeeld die net even anders zijn dan we in Nederland ervaren. Finland heeft bijvoorbeeld te maken met ouderen uit het voormalige ‘Groot Rusland’. Een migrantengroep waar wij minder bekend mee zijn. Maar ook waren er uiteraard gelijke uitdagingen, als het bereiken van ouderen wanneer de taal een belemmering vormt vanwege bijvoorbeeld dementie. Daar zouden we elkaar nog eens kunnen vinden. Bijvoorbeeld in het werken met beelden, voorwerpen en muziek.
De volgende ENIEC ontmoeting staat in 2026 gepland in Frankfurt van 15-17 april. De verleiding is groot om weer aan te sluiten, al is het iets verder weg.
