Door Jeanny Vreeswijk-Manusiwa
Het kan beginnen met een kleine vraag. Meekijken bij het invullen van een formulier of een brood van de bakker meenemen, als je er toch naar toe gaat. Niets bijzonders, zolang het te combineren is met je eigen dagelijkse bezigheden. Ingewikkeld kan het worden als de vragen van een naaste, buur of vriend steeds vaker voorkomen. Dan valt ineens op dat het om activiteiten gaat die hij of zij kort geleden nog allemaal zelf deed. En dat de vragen niet slechts voor een tijdelijke periode bedoeld zijn. Het gaat echter nog steeds goed, omdat je het als een plicht voelt om naar een ander om te kijken.
Steeds duidelijker wordt echter dat er niet alleen wat meer ondersteuning nodig is, maar dat er ook zorgtaken bijkomen. Wassen en aankleden wordt steeds moeilijker, de boel schoonhouden gaat amper en steeds vaker wordt vergeten welke dag het ook alweer is en of er nu wel of niet brood gehaald moest worden. Met je partner besluit je de zorg van deze buurman op je te nemen. Bij de man is duidelijk dementie vastgesteld. Inmiddels is hij een goede vriend geworden. Alles wordt in gang gezet om de zorg aan huis zo goed mogelijk te kunnen bieden. Na de nodige wacht- en regeltijd wordt duidelijk dat aan alle voorwaarden is voldaan om dit ook zo goed mogelijk te kunnen doen. Zogenaamde mantelzorg- en professionele zorgtaken worden gecombineerd met liefdevolle aandacht. Verhuizen naar een verpleeghuis is naar ieders tevredenheid niet nodig.
Totdat op een dag, door geklaag van de buren, inspectie aan huis kwam. Inspectie vanuit de gemeente. Er zou sprake zijn van illegaal wonen. Zonder wederhoor werd de zorgverleners een enorme boete opgelegd. Radeloos waren zij en bovenal verdrietig. Was dit nu het resultaat van hun besluit om de zorg op zich te nemen voor een vriend? Is dit nu de wijze waarop de gemeente zorg aan huis meehelpt mogelijk te maken?
Via een kennis werd een heel netwerk betrokken bij deze situatie en gelukkig is uiteindelijk de boete kwijtgescholden. Deze casus is enigszins geanonimiseerd, maar berust op een waar gebeurde situatie. Een ieder die betrokken is geweest haalt wat deze casus betreft opgelucht adem. Maar zorgen blijven voor mensen die in eenzelfde soort situatie belanden en niet iemand kennen met lijntjes om een netwerk uit te zetten. Wat zouden zij dan gedaan hebben? Toch hun goede vriend naar een verpleeghuis sturen, waar een lange wachtlijst voor is en hij niet zo gelukkig zou zijn als ben hen? Ziek worden van slapeloosheid en zich in de schulden steken om de boete te kunnen betalen?
We kunnen allen maar hopen dat ambtenaren die bekend zijn met dergelijke problematiek kijken naar mogelijkheden en helpen een oplossing te zoeken in plaats van te snel een hoge boete uitschrijven. Zodanig dat de mensen die willen zorgen vanuit het hart, zich fraudeurs voelen, terwijl ze juist doen, waar de overheid de samenleving toe oproept: omkijken naar elkaar.
Ik gun iedereen die ondersteuning nodig heeft, een netwerk van mensen die, betaald of onbetaald, zich inzetten om te komen tot de beste keuzes voor de meest passende zorg.
