“Digitaal communiceren in de thuiszorg voor ouderen. Hoe beoordelen thuiszorgmedewerkers het gebruik van digitale communicatie binnen hun werk’’. Dat was de titel van een scriptie bestuurskunde. De student wilde het beeldbellen onderzoeken omdat ze ervan overtuigd was dat het zou leiden tot meer eenzaamheid. Veel thuiswonende ouderen zouden beeldbellen vaak niet ervaren als een volwaardig alternatief voor face-to-face-contact. Vooral ouderen die dagelijks met familie en vrienden digitaal communiceren, gaven aan dat zij het fysieke contact misten en zich eenzaam konden voelen. Dat was ook al uit ander onderzoek gebleken.
Aan de andere kant waren cliënten vaak erg blij dat ze geen “vreemde mensen” meer over de vloer kregen, maar een vertrouwd gezicht online zagen. De thuiszorgmedewerker aan de andere kant van de ‘lijn’ vroeg of mevrouw of meneer goed had geslapen, of de medicatie al was ingenomen en/of ze kon even helpen met de wondverzorging. Ook al was de thuiszorgmedewerker zelf niet lekker, erg verkouden of had een verstuikte enkel, waardoor ze niet op huisbezoek had kunnen komen, beeldbellen stelde haar in staat toch contact te houden met haar cliënten.
Beeldbellen (vaak via de Compaan) kan dus bijdragen aan een efficiëntere zorgverlening, waardoor thuiszorgverpleegkundigen meer tijd overhouden om de warme kant van de zorg te benadrukken. Bovendien bleek uit het onderzoek van de student dat beeldbellen de zelfredzaamheid van ouderen vaak bevorderde en dat het eenzaamheid kan laten afnemen, mits de technologie op een goede wijze wordt ingezet. Een optimale balans tussen digitaal contact en persoonlijk, fysiek contact, zo schrijft de student in haar conclusie, blijft echter essentieel om de kwaliteit van de zorg te waarborgen en te zorgen dat de warme, menselijke aspecten van de zorg behouden blijven.
Door Caroline van Dullemen, senior onderzoeker bij het programma Leren, verbeteren en implementeren
